Μπομπ Στορυ πρωτο μερος ενα διηγημα που γραφω(και θα γραφω για πολυ καιρο ακομα)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

Υπάρχουν βραδιές που το σκοτάδι καλύπτει κάθε κομμάτι της πόλης, νύχτες που ακόμα και το φεγγάρι αδυνατεί να φωτίσει, και το μόνο που σε οδηγεί είναι το ένστικτο και μόνο. Έτσι ήταν και εκείνο το βράδυ του Νοέμβρη, που παίρνει μέρος αυτή η γαμημένη ιστορία. Ένας Νοέμβρης που είχε κάνει αισθητή την παρουσία του, ίσως και παραπάνω απ’ ό,τι άντεχαν οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Ο βόρειος τσουχτερός άνεμος ένωνε τις δυνάμεις του με το ψιλοβρόχι, ένας επικίνδυνος συνδυασμός για πολλούς, και κάπου-κάπου έδιναν τη σκυτάλη σε κάποιες νιφάδες χιονιού που προμήνυαν τα γιορτινά Χριστούγεννα.
Χαμένος κάτω από την καμπαρτίνα του ο Μπόμπ βάδιζε σε ένα μοναχικό δρομάκι με κατεύθυνση το γραφείο του. «Ελπίζω να μην κόπηκε πάλι το ρεύμα» σκέφτηκε από μέσα του. Κρατώντας το σιντί με το Μάνατζερ στο ένα χέρι, και ένα μπουκάλι λεμονάδα στο άλλο έσπρωξε βιαστικά την εξώπορτα και ανέβηκε τα σκαλιά. Ο Μπόμπ κοντοστάθηκε για λίγο έξω από την πόρτα του γραφείου του ψάχνοντας τις τσέπες του παντελονιού του για τα κλειδιά που θα του ξεκλείδωναν μία νύχτα απόλαυσης με το αγαπημένο του παιχνίδι για διασκέδαση και το αγαπημένο του ποτό για σύντροφο. Αντί για αυτά βρήκε τα κλειδιά της πόρτας όπου και την άνοιξε και μπήκε μέσα.
Μέσα στην καρδιά του χειμώνα η μόνη σου έγνοια είναι το πώς θα αποφύγεις το κρύο και πως θα μείνεις όσο περισσότερο γίνεται μέσα στο σπίτι, ζεστός και άνετος, παρακολουθώντας την αγαπημένη σου εκπομπή στην tv ή διαβάζοντας ένα καλό βιβλίο μπροστά από το τζάκι.
Κάποιοι μαλάκες παίζουν Μάνατζερ.
Η πόλη είχε υποδεχτεί τις ακτίνες της ανατολής αλλά στο μικρό δωματιάκι που αποτελούσε το γραφείο του Μπόμπ το μόνο φως που έλουζε τους τοίχους ήταν από την οθόνη του υπολογιστή. Ο ίδιος, σκυμμένη φιγούρα πάνω από το ποντίκι, έψαχνε για παίχτες που δεν είχαν συμβόλαιο για να τους κάνει μεταγραφή στην ομάδα του. Ένα τρίξιμο ακούστηκε στις σκάλες φανερώνοντας ότι κάποιος ανέβαινε με γοργό αλλά ανάλαφρο περπάτημα. Ο Μπόμπ δεν κατάλαβε Χριστό. Δύο ήρεμοι χτύποι στην πόρτα τον επανέφεραν στην πραγματικότητα.
«Πέρνα γαμώ το ξεσταύρι μου!»
αποκρίθηκε με την ευγένεια που τον διέκρινε. Η πόρτα άνοιξε σιγά-σιγά και πίσω της παρουσιάστηκε μία θηλυκή ύπαρξη. Ψηλή, με μακρύ ξανθό μαλλί, πράσινα αισθησιακά μάτια και ντυμένη με δερμάτινη μπότα ως το γόνατο, κοντή κόκκινη φούστα και μία γούνα φορεμένη στην πλάτη.
«Το μπουρδέλο είναι στην δίπλα πολυκατοικία» αποφάνθηκε εκείνος πριν καλά-καλά η κοπέλα να πει λέξη.
«Ψάχνω για έναν ντετέκτιβ» αποκρίθηκε εκείνη χωρίς ίχνος έκπληξης. «Εσείς είστε ο Μπόμπ;»
«Το όνομα μου είναι Μπόμπ…Τζέημς Μπόμπ»είπε με ύφος Άραβα μεγιστάνα που κατέχει τις μισές πετρελαιοπηγές και αλλάζει τις τιμές των βαρελιών όποτε έχει ανεμοθύελλα στην έρημο.
«Το όνομά σας είναι Τζέημς;» είπε η τύπισσα γεμάτη απορία
«Όχι, το όνομά μου είναι Μπόμπ»
«Δηλαδή σας λένε Μπόμπ Τζέημς, σωστά;»
«Ναι, ναι, έτσι με λένε, Μπόμπ Τζέημς»
«Θα ήθελα να μιλήσουμε κύριε Μπόμπ…»


ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

Το κρύο και η βροχή του Νοέμβρη μαστίγωναν τα σπίτια αριστερά και δεξιά από τους δρόμους, κάνοντας τα να δείχνουν αβοήθητα στην οργή του χειμώνα. Το ίδιο όμως δεν συνέβαινε και στη βίλα του Ντέιβιντ Φίλθιρίτς.
Η βίλα βρισκόταν στα περίχωρα της περιοχής του Γούντγουορτς, στην οποία διαδραματίζεται η γαμημένη αυτή ιστορία, στην κορυφή ενός λόφου από τον οποίο φαινόταν ολόκληρη η πόλη από τη μια μεριά και η θάλασσα από την άλλη. Στον ιδιοκτήτη της ανήκαν τράπεζες, καταστήματα, σχεδόν η μισή πόλη. Ο ίδιος ήταν μυστήρια φυσιογνωμία, δεν τον έβλεπαν συχνά και δεν δεχόταν επισκέψεις από κανέναν.
Το τζάκι σιγόκαιγε ζεσταίνοντας ολόκληρο το σαλόνι. Ο κος Φιλθιρίτς διάβαζε το βιβλίο του. Δύο χτύποι ακούστηκαν στην μεγάλη διπλόφιλη πόρτα.
«Πέρασε μέσα» απάντησε με παγερή σοβαρότητα, μην αφήνοντας τα μάτια του από το βιβλίο. Ανοίγοντας την πόρτα, ένας λεπτός και ψηλός άνθρωπος μεγάλης ηλικίας εμφανίστηκε, κατευθύνθηκε στον κύριο του και είπε με σιγανή φωνή «Ο κύριος που περιμένατε έχει φτάσει και περιμένει, να τον αφήσω να περάσει;»
«Φέρε τον μέσα Γουίλφρεντ, και μη μας ενοχλήσει κανείς, κατάλαβες;»
Με ένα νεύμα κατανόησης ο Γουίλφρεντ γύρισε και βγήκε από την πόρτα.
Έπειτα από λίγο στο δωμάτιο μπήκε μια παράξενη ανθρώπινη ύπαρξη, ένας άντρας μάλλον ψηλός, που το ύψος του δεν μπορούσες να το μαντέψεις εύκολα λόγω του ότι καμπούριαζε, πολύ λεπτός και το πρόσωπο του σου έφερνε στο μυαλό κάτι από θαλασσινά. Φορούσε μια μαύρη καμπαρτίνα, μακριά ως τον αστράγαλο, που στην άκρη της ήταν λασπωμένη λόγω βροχής και στο κεφάλι του φορούσε καπέλο, σκιάζοντας έτσι το άσχημο πρόσωπο του.
"Πεσ 'μου τι έμαθες."
"Η γκομενα που ψάχνεις πήγε σε έναν ντέτεκτιβ για προστασία.¨Εβαλα κάποιον να μου σφυρίξει πότε θα την κάνει απο κεί."
"Εϊχε μαζί της την τσάντα;"
"Οχι."Η συζήτηση διακόπηκε απότομα απο τον ήχο κλήσης ενός κινητού.
Νευρικός ο απεχθής καλεσμένος έβγαλε τη συσκευή απο την τσέπη της καμπαρτίνας του και απάντησε.
"Τι τρέχει;..Ναι..."γυρνώντας προς τον πάμπλουτο συνομιλητή του είπε "Η γκόμενα φέυγει με τον ντέτεκτιβ."
"Πές να τους ακολουθήσουν διακριτικά."
"Μην τους χάσεις απο τα μάτια σου."μίλησε προστακτικά και έκλεισε απότομα το κινητό.
"Έπραξες καλά..." είπε ο κύριος Φιλθιρίτς "...η αμοιβή σου." πέταξε προς το τσιρακι του ενα πακο με χαρτονομισματα "Μάθε που πάνε."Και με ενα νευμα τον εδιωξε απο το σαλονι.


ΤΣΑΠΤΕΡ ΘΡΙ

Η κοπελα απο τη στιγμη που μπηκε αρχισε να περιεργαζεται το γραφειο με τη ματια της.
"Συμπαθητικο το γραφειο σου,αν και θα του ταιριαζε λιγο περισσοτερο χρωμα."ειπε εκεινη με την αισθησιακη της φωνη.
"Το χρωμα ειναι για τους μπογιατζηδες..."ειπε εκεινος αδιαφορα"...κι εξ'αλλου μου αρεσει το γκρι,γιατι να το αλλαξω;"
"Πιστευω οτι μια γυναικεια υπαρξη θα εκανε θαυματα εδω μεσα.Και δεν εννοω μονο στο χωρο."Τα ματια της καρφωθηκαν στα δικα του.
"Το μονο θαυμα που μπορει να κανει μια γυναικα ειναι να αλλαξει μια λαμπα χωρις να καλεσει την πυροσβεστικη."Της απαντησε και ρουφηξε μια γουλια απο την λεμοναδα του.
"Δεν ειναι ολες οι γυναικες ιδιες."
"Ουτε ολες οι χεστρες ειναι ιδιες,αλλα υπαρχουν μονο για ενα λογο."
¨Καταλαβαινω..."ειπε εκεινη με καποια ελαφρα απογοητευση ζωγραφισμενη στο προσωπο της"...ας μπουμε στο θεμα μας κυριε Τζεημς..."
"Μπομπ!"
"Εε...Μπομπ..."
Η κοπελα μπορουσε ανετα να σε ξεγελασει,το μυαλο της δεν ειχε καμια σχεση με την εμφανιση της.Το εξωτερικο της εδειχνε χαζογκομενα που βγαινει με της φιλες της και η πιο εξυπνη συζητηση που εχει κανει ειναι για το πως θα συνδιασει την τσαντα της με τα γοβακια της.Το εσωτερικο της ομως ηταν κατι το αξιοπεριεργο.Η κοπελα ηταν ξυραφι!Οχι μονο ειχε εναν καθηλωτικο αισθησιασμο,αλλα ηξερε πολυ καλα πως να τον χρησιμοποιει για να πετυχει αυτο που ηθελε.Πραγμα σπανιο για ξανθια και αδιανοητο για γυναικα!Βεβαια μπροστα της ειχε τον Μπομπ...
"Επειδη η ωρα περναει και η περιοδος μεταγραφων στο μανατζερ τελειωνει,πες μου γρηγορα τι θες για να σε ξεφορτωθω μια ωρα αρχιτερα."
"Η περιπτωση μου ειναι σιγουρα πιο σημαντικη απο ενα απλο βιντεοπαιχνιδι κυριε Μπομπ!"
Ο Μπομπ κοιταξε την κοπελα με ενα παγερο βλεμα.Σηκωθηκε αργα παραμεριζοντας την καρεκλα του και την πλησιασε.
"Τι ειπες για το μανατζερ;"Εσκυψε απειλητικα προς το μερος της.
"Ειπα οτι ειναι ενα απλο βιντεοπαιχνιδι..."
"Απλο;Απλο;!Το μανατζερ δεν ειναι απλο!Ξερεις ποσες μερες μου πηρε για να συγκρινω τα στατιστικα των παιχτων της ομαδας μου;Να αγορασω προπονητες;Να εγκαταστησω το παιχνιδι;Οταν ο Θεος τελειωσε τη Δημιουργια,η προοδος εγκαταστασης ηταν στο 27%!"
"Δεν ειχατε κλεισει τα βοηθητικα προγραμματα του υπολογιστη σας;"
"Φυσικα!"
"Ε, τοτε φταιει η μνημη.Χρειαζεστε μια 512 για να γλυτωσετε τα κολληματα."
"Και που να τα βρω τα λεφτα;Απο τον κωλο μου βγαινουν σκατα και οχι ευρω!"
"Αν δεχθειτε να με βοηθησετε τα χρηματα θα σας φτανουν να σκουπισετε και τον πισινο σας."Τον κοιταξε πονηρα.Εκεινος εμεινε για λιγο σκεφτικος."Μμμμ...πολυ ενδιαφερον...μου τελειωνει και το κωλοχαρτο..."ειπε απο μεσα του.
"ΟΚ!Ειμα μεσα!"
"Μα δεν ακουσατε ακομα τι σας θελω..."ειπε εκεινη με εκπληξη για την προθυμια του.
"Δεν εχουμε ωρα για κουβεντες.Απο τη στιγμη που ειπες τη μαγικη λεξη,ολα τα αλλα ειναι λεπτομερειες."
"Μα πως θα κινηθειτε εαν δεν ξερετε περι τινος προκειται;η απορια της μεγαλωνε.
"Θα μου τα πεις στο δρομο."
Γυρισε γρηγορα στον υπολογιστη του, εκανε ενα quicksave και τον εκλεισε.Επειτα απλωσε το χερι του στην καμπαρτινα και την φορεσε.
"Ερχεσαι;"τη ρωτησε.
"Μα που παμε;ειπε εκεινη.Το προσωπο της φανερωνε μια απορια που ομοια της δεν ειχε νοιωσει ουτε ο Καισαρας οταν μαχαιρωθηκε απο τον Βρουτο.
"Να παρω μνημη!"απαντησε,και ανοιξε την πορτα.



THE SON OF CHAPTER ONE

Εχετε δει ποτε σκυλι φοβισμενο;Φιδι που ψαχνει τρυπα να κρυφτει;Ανθρωπο που τον εχει πιασει το στομαχι του και ψαχνει για αδεια τουαλετα να ξαλαφρωσει;Ε, καπως ετσι ενοιωθε και ο Φρεντι ο Ασβος οταν βγηκε απο το σαλονι του Φιλθιριτς."Πρεπει να την πουλεψω γρηγορα,"σκεφτηκε"οσο πιο μακρυα απο 'δω τοσο το καλυτερο."Ο Ασβος δεν ηταν και πολυ εξυπνος ανθρωπος,αλλα, μα το Θεω,ηταν μεγαλο τομαρι!Με μανα πουτανα και μεγαλωμενος σε μπουρδελο,δεν ηταν και ανθρωπος με μεγαλες ευαισθησιες.Απο τη στιγμη που αρχισε να αντιλαμβανεται το περιβαλλον του,οσο του το επετρεπε ο δεικτης νοημοσυνης του,αρχισε τις βρωμοδουλειες.Απο τσιλιαδορος και βαπορακι μεχρι νταβατζης και εμπορος κοκας,ειχε χωθει αρκετα βαθια,ειχε τρελες ακρες και γνωριζε τον υποκοσμο σαν την βρωμικη παλαμη του.Ηταν αυτος που ηξερε παρα πολλα και καταλαβαινε πολυ λιγοτερα απο αυτο που εδειχνε,πραγμα που τον κρατησε ζωντανο τοσο καιρο.
Περπατησε βιαστικα το μεγαλο διαδρομο και βγαινοντας απο την εξωπορτα κατευθυνθηκε γρηγορα στο αμαξι του.Πριν προλαβει να ανοιξει την πορτα,το κινητο του χτυπησε.Βιαστικα εψαξε στις τσεπες του και το σηκωσε.
"Ποιος;...α, εσυ εισαι.Τι εγινε;...Παρ'τους απο πισω διαρτιτικα...Μετα;...ελα βρες με στο Λιτλ Χαβαι,ΟΚ;Κουνησου!"
Έκλεισε το κινητο, μπηκε στο αμαξι και εβαλε μπρος. Εμεινε για λιγο σκεφτικος και ανησυχος στη θεση του.




SHAKESPEREAN DDR

Ειχε ηδη ξημερωσει, κοντευε 9 και 30 και ο δρομος ειχε αρχισει να αποκτα τη συνηθισμενη του κινηση. Εργαζομενοι που πηγαιναν στη δουλεια τους, ωριμες κυριες που επιναν τον καφε τους και κοιτουσαν εξεταστικα τους νεαρους φοιτητες που εκαναν κοπανα από το πανεπιστημιο και καθοταν στο απεναντι τραπεζι (οι πρωτες ωρες είναι παντα δυσκολες ειδικα εάν πρεπει να παρακολουθησεις το μαθημα ‘η χρησιμοτητα της οργανικης χημειας σε συνθηκες πολεμου’ και σκυλια καθοταν στην εισοδο του χασαπικου περιμενοντας λαχανιασμενα για ένα λουκανικο.
Το ταξι που μετεφερε τους δυο ηρωες μας εφτανε στον προορισμο του
«Εδώ ειμαστε, είναι 5.80.»
Ο Μπομπ κοιταξε εκπληκτος την κοπελα. Εκεινη τον κοιταξε αδιαφορα. Επειτα γυρισε στον ταξιτζη και του ειπε.
«Μηπως εισαι γκει;»
«Οριστε;»
«Δεν τραυλιζω, ετσι; Ρωταω αν εισαι γκει!»
«Όχι βεβαια, ειμαι παντρεμενος με δυο παιδια!»
«Ε τοτε γιατι θες να μου πιασεις τον κωλο ρε; Γιατι θες να τα κατεβασω και να με πηδηξεις; Εγω δεν εχω βυζια! Η γκομενα διπλα μου εχει!»
Η κοπελα ανοιξε διαπλατα τα ματια και το στομα της και αρχισε να κοκινιζει. Ο ταξιτζης εκπληκτος προσπαθησε να βγαλει νοημα από τον διαλογο…Δεν τα καταφερε…
«Πραγματικα δεν καταλαβαινω τιποτα» ειπε.
«Ταξιτζης δεν εισαι; Φυσικα δεν καταλαβαινεις! Για την ταριφα μιλαω! Λιγο πιο ψηλα να ηταν και θα μιλαγαμε για παγκοσμιο ρεκορ!»
«Εεε…συμπεριλαμβανεται και το δωρο Χριστουγεννων, και…»
«Ποια χριστουγεννα!; Νοεμβρη εχουμε! Μιας και βρεθηκαμε, θες να σου πληρωσω και το εισιτηριο για τις διακοπες του Αυγουστου;»
Η κοπελα εχοντας ξαναβρει τη ψυχραιμια της μπηκε σε αυτό που ο Θεος να το κανει συζητηση.
«Αφηστε κυριε Μπομπ, θα πληρωσω εγω.» Εβγαλε εξι δολαρια και τα εδωσε στον οδηγο. «Τα ρεστα δικα σας .»
Ο Μπομπ βγηκε βιαστικα από το αυτοκινητο πλησιαζοντας τη βιτρινα ενός καταστηματος υπολογιστων.Ένα χαμογελο μωρου παιδιου εμφανιστηκε στο προσωπο του.Πιο σπανιο θεαμα και από την εμφανιση εξωγηινου σε καφετερια.
«Την εχουν!Το ονειρο σιγα σιγα γινεται πραγματικοτητα!καποιος να με τσιμπησει,ονειρευομαι!»μονολογησε ακουμπωντας τα δυο του χερια στη βιτρινα και θαυμαζοντας το αντικειμενο του ποθου του.
Η κοπελα ειχε πλησιασει και παρακολουθουσε τον εξτασιασμενο ηρωα μας. «Τι «κοιταζουμε;» Ρωτησε με καποια αφελεια.
«Είναι η νεα 3πλη DDR1024 KINGDOM μνημη για high end συστηματα ενισχυμενη με ραδιενεργο πλουτωνιο!Αν κατι θα κανει τον υπολογιστη μου να τρεχει σαν Αφρικανος μαραθονοδρομος,αυτό είναι!»Ένα δακρυ αρχισε να κυλα στο μαγουλο του.»

(Εσωτερικο του καταστηματος με αρκετα περιφεριακα,οθονες και towers.Ενας υπαλληλος καθεται στον παγκο και κοιταζει προς την πορτα.Μπαινουν ο Μπομπ και η κοπελα)
ΠΩΛΗΤΗΣ Μερα καλη σου κυρη μου,ποιος καλος ανεμος σε εφερε από δω?
ΜΠΟΜΠ Οι θεοι ευλογησαν τον δρομο μου κσι με οδηγησαν σε μερη που παντα ηθελα να επισκευτω.
ΠΩΛΗΤΗΣ Ευλογημενο τα’ονομα τους!Μα πες μου,τι μπορω να κανω για σενα?
ΜΠΟΜΠ Στη βιτρινα σου κρυβεται μια μνημη σπανιας ποιοτητας και κατασκευης που ακομα και οι προγραμματιστες της ΝΑΣΑ θα ηθελαν να εχουν στα τερματικα τους.Βρισκομαι τωρα μπροστα σου και με ολο το θαρρος ζητω να την κανω δικια μου.
ΠΩΛΗΤΗΣ Κυρη μου,ειμαι σιγουρος πως εχεις καλο σκοπο μα,σαν κι εσενα αλλοι θαρραλεοι προσπαθησαν να αποκτησουν τα καλλη της βρισκοντας μονο την απογοητευση και το μαρασμο.Με ολη μου την καρδια σε εξορκιζω να το ξανασκευτεις.
ΜΠΟΜΠ Τα λογια σου περνανε μα δεν αγγιζουν την καρδια μου γιατι ξερω τι λαχταραει η ψυχη μου και χωρις αυτό δεν ησυχαζει.Μα,στασου!Μου φαινεται πως κατι ακουω!

(Η κοπελα παρακολουθουσε αυτή την σουρεαλιστικη στυχομυθια προσπαθωντας να καταλαβει σε ποια θεατρικη παρασταση βρισκοταν.Τα μερη που συνιστουσαν το σκηνικο ειχαν κατι το γνωριμο μα ένα ηταν το σιγουρο.Αυτό το εργο δεν το’χε ξαναδει)

(Η πορτα ανοιγει και μπαινει ενας Τρελος.)

ΤΡΕΛΟΣ Ένα νομισμα Αγαπη μου,ένα νομισμα για τον τρελουλη σου!
(ο πωλητης δινει ένα χαρτονομισμα στον Τρελο και αυτος περιφερεται τριγυρω επιθεωρωντας τα μηχανηματα)

ΜΠΟΜΠ Φιλος σου;
ΠΩΛΗΤΗΣ Παλιοτερα ηταν πελατης,τοτε που η ανασα του χρονου ηταν πιο ζεστη πανω μας.Ηταν μεγαλος επισκευαστης ποι ομοιο του δεν θα συνανττουσες ουτε στις ακρες του κοσμου.Αλλα οι Μοιρες τον αγγιξαν με την αρρωστεια της τρελας και από τοτε περιφερεται ετσι στους δρομους.
ΜΠΟΜΠ Αυτό που εχει καθοριστει δεν αλλαζει,δυστυχως.Λοιπον;Σχετικα με τη μνημη;
ΠΩΛΗΤΗΣ Θαρρω πως γνωριζεις κυρη μου ότι το κατασκευασμα ετουτο είναι το ονειρο κάθε αντρα με ισχυρο συστημα.Πες μου λοιπον,είναι αξιο το μηχανημα σου να ανταπεξελθει στις απαιτησεις της βασιλισσας των καρτων μνημης;
ΜΠΟΜΠ Ω ναι!Με οση ειλικρινεια εχει απομεινει σ’αυτό το γερικο κουφαρι,σου λεω πως μπορει!
ΠΩΛΗΤΗΣ Πες μου,ποιο εινα το συστημα σου;
ΜΠΟΜΠ Pontium 4 στα 3,4 με 256 silentgorce εφτα χιλιαδες εφτακκοσια καρτα μνημης και 200ρη σκληρο.
ΤΡΕΛΟΣ Δεν θα τρεξει Αγαπη μου!Δεν θα τρεξει!
ΜΠΟΜΠ Τι;
ΤΡΕΛΟΣ Δεν θα τρεξει!Πολύ μικρος επεξεργαστης,πολύ μικρη χωρητικοτηρα!
ΜΠΟΜΠ ΤΙ;
ΠΩΛΗΤΗΣ Είναι αληθεια κυρη μου και κρατα το θυμο σου,αν και είναι φυσικο.Η μνημη αυτή εχει σχεδιαστει για μεγαλα πραγματα.
ΜΠΟΜΠ Μα το συστημα μου είναι τελευταιας τεχνολογιας!
ΤΡΕΛΟΣ Ναι,αν το πηρες πριν τρια χρονια Αγαπη μου!
ΜΠΟΜΠ ΣΚΑΣΕ ΕΣΥ!
ΠΩΛΗΤΗΣ Λυπαμαι κυρη μου αλλα ο Τρελος εχει δικιο.Μονο ενα ατομο σε αυτή τη χωρα καταφερε να την τρεξει και στο τελος εχασε τα λογικα του.
ΜΠΟΜΠ Ποιος;
(Ο πωλητης κοιταξε με ένα υφος παραιτησης τον Μπομπ.Εσκυψε το κεφαλι του και εδειξε τον τρελο)
Η κοπελα που τοση ωρα αδιαφορουσε για το θεμα της συζητησης,επειδη μαλλον ηξερε ότι δεν θα της εβγαινε σε καλο αν συμμετειχε,αρχισε ξαφνικα να δειχνει ενδιαφερον. «Παρακαλω,πες μας τι εγινε.»
Και οι τρεις την κοιταξαν με απορια η οποια σιγα σιγα αρχισε να μετατρεπεται σε οργη,την οργη που νοιωθει ενας αντρας που του εχουν ξεφουσκωσει τα λαστιχα του αυτοκινητου του.
«Καλα,καταλαβα…»Κατεβασε τα ματια και ξεφυσηξε.
ΚΟΠΕΛΑ Πες μας παρακαλω τι εγινε.